Stichting Ammodo, Voor kunst, architectuur en wetenschap

Hassan Khan (Caïro, 1975) creëerde voor Viva Arte Viva het werk  Composition for a Public Park, dat in de publieke ruimte van de Arsenale in Venetië te zien is. Hem werd de Zilveren Leeuw, de onderscheiding voor de meest veelbelovende jonge kunstenaar, toegekend.

Zou je kunnen omschrijven wat jou als kunstenaar drijft? Wat zie je als jouw belangrijkste inspiratiebronnen en invloeden?

Dit is een moeilijke vraag! Ik streef als kunstenaar verschillende doelen na waarvan sommigen tegenstrijdig zijn. Maar ik zal proberen een paar voorbeelden te geven. Ik streef ernaar om altijd iets nieuws te zeggen, om vormen te ontdekken die een weerklank hebben, de omstandigheden waarin we leven te belichten zonder ze als excuus te gebruiken voor relevantie. Ik streef ernaar betrokken te zijn, te luisteren, te suggereren, soms te overweldigen, om de plek te vinden die zowel herkenbaar is als ongrijpbaar.
Het proces kan overal beginnen: een onbeduidend gevoel, een woord, een titel, een afbeelding, een verborgen herinnering, een staat van uitputting en hyperventilatie, een berekend denkproces, een associatieve windtunnel, een gebrek, een vorm van verzadiging, een gevoel van verwondering, een gevoel van afschuw, een gevoel van vreugde, een gevoel van verlies.

Zou je een korte beschrijving kunnen geven van het werk dat je voor de 57ste edtitie van de Biënnale van Venetië hebt gemaakt?

Composition for a Public Park is een multi-channel muzikale compositie die is geïnstalleerd in openbare parken. De compositie is opgebouwd uit drie movements met voor elke movement een libretto in zowel een mannelijke als een vrouwelijke stem. Elke movement heeft zijn eigen titel, muzikale taal en duur. Het libretto van iedere movement probeert vanuit een andere invalshoek te raken aan de dunne lijn tussen onze subjectiviteit en de realiteit. De movements lopen door maar zijn niet synchroon aan elkaar omdat ze verschillende lengtes hebben – daarom verandert hun relatie voortdurend. Bezoekers kunnen door de installatie lopen en ervaren de compositie hierdoor als een gefragmenteerde structuur in plaats van een lineaire.

Hoe verhoudt dit werk zich tot Christine Macels algemene curatoriële thema voor Viva Arte Viva?

Toen ik Christine voor het eerst sprak, hadden we een interessant gesprek over de ontwikkeling van een kunstwerk dat het publiek vrijlaat in interpretatie, over het beginpunt van een werk en hoe het zich vormt. We spraken over de huidige maatschappelijke omstandigheden en de manier waarop kunst hier een rol in speelt, over de positie van de kunstenaar, de context en het moment waarop dingen in beweging komen. Ik heb in mijn werk meer op dit gesprek gereageerd dan op het thema.

Wat heeft de deelname aan de Biënnale van Venetië 2017 je gebracht? Heeft het in nieuwe projecten, werken, activiteiten of ideeën geresulteerd?

Ik heb een geweldige tijd gehad en vind het bijzonder om te zien dat veel mensen zich kunnen verbinden met het werk. Natuurlijk zijn er momenteel ook gesprekken gaande die voortkomen uit het werk dat ik in Venetië heb laten zien.